Έπειτα από πολυετείς αγώνες του εργατικού κινήματος, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η ψήφιση του συνδικαλιστικού νόμου του 1982, ο διακομματικός νόμος 1876/1990 και άλλες εν γένει κατακτήσεις στο Εργατικό Δίκαιο, απετέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της Δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της εργασιακής ειρήνης, ρυθμίζοντας τις εργασιακές σχέσεις χωρίς παρεμβάσεις και επιτυγχάνοντας τη σταθερότητά τους.
Το σκηνικό αυτό άλλαξε άρδην την τελευταία πενταετία, καθώς όλο το οικοδόμημα των εργασιακών σχέσεων γκρεμίστηκε με συντονισμένες – θα έλεγε κανείς – κινήσεις, ξεκινώντας από την άρση της συρροής, την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των συλλογικών και τραγικότερο όλων, την διαδικασία της τρίμηνης μετενέργειας!
Σήμερα, και ως αποτέλεσμα της επώδυνης συμφωνίας της περσινής χρονιάς, ανοίγει μια συζήτηση σε σχέση με τα εργασιακά και τον συνδικαλιστικό νόμο με τρόπο όμως που δεν επιδέχεται επιδοκιμασίας, αλλά δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς στις τάξεις των εργαζομένων.
